De samenwerking tussen Galloo en 't Veer is logisch: we hoeven de straat maar over te steken. En dat doen de mensen van 't Veer elke dag, want we hebben twee enclaves bij ons. Ze werken mee aan de depollutie van elektronicatoestellen, in het kader van de aanvaardingsplicht voor Afgedankte Elektrische en Elektronische Apparaten (AEEA). Autobanden ontvelgen is een andere activiteit. We hebben sinds jaar en dag een goede relatie met 't Veer en staan voor 100% achter hun maatschappelijk doel!
30 jaar geleden liep ik Herman Wenes tegen het lijf. Hij heeft 't Veer uitgebouwd tot een geweldig bedrijf. Als Frans bedrijf uit Tourcoing leveren we palletten en schappen, die gebruikt worden voor de inrichting of vernieuwing van grootwarenhuizen. Een bedrijf als 't Veer, geleid door een echte ondernemer, waar mensen met een arbeidsbeperking zo'n schitterend werk leveren … dat hebben we hier niet. De begeleiders staan er niet boven de mensen, maar ertussen. Dat zie je als je in de ateliers komt. Daarom is 't Veer een echte partner: ze zijn in staat om dingen te doen die anderen niet kunnen. Ik werk in totaal vertrouwen met hen. Weet je dat ik de tweede klant ooit van 't Veer ben? En dat we nooit één papier ondertekend hebben? Faut le faire!
Bij 't Veer verzagen, versnijden en verpakken ze het materiaal voor onze staalborden. Die hebben we nodig om nieuwe collecties van Berry Alloc laminaat, parket, muren en vinyl planks in de winkels te presenteren. 't Veer ligt hier aan de overkant, dus veel transport is er niet nodig. Het is ook handig om de kwaliteit te controleren. Maar vooral de flexibiliteit van 't Veer is de toegevoegde waarde. Ze hebben de mensen, de ervaring en de machines voor dit soort werk. Toch prachtig dat we dat hier bij de hand hebben!
Delta Light werkt graag en veel met maatwerkbedrijven. De enclave van 't Veer monteert voor onze verlichtingstoestellen: van gewone inbouwapparaten tot complexe wandarmaturen. Na een duidelijke briefing over de taak coördineert de begeleider van 't Veer het hele werkproces. We zijn super tevreden over 't Veer, ook omdat zij altijd genoeg mensen hebben om seriewerk te doen.
Elke dag brengt mijn moeder me naar het werk en komt ze me ophalen. Dat kan moeilijk anders, want ik woon in Wervik. Ik heb destijds zelf het initiatief genomen om bij ’t Veer te kunnen werken. Ik doe niets liever dan werken en dan zeker als dat samen met anderen kan gebeuren. Mijn droom? Hier blijven tot aan mijn pensioen.
Ik herinner me nog precies de dag van mijn aanwerving: 3 september 1990. Mijn nummer (206) toont aan dat ik hier lang werk. Het leukste aan de job? De afwisseling. Ik mocht hier al van alles doen: plooiwerk, afvalbeheer, matrijzen behandelen of verpakken. Vroeger werkte ik in een beschutte werkplaats in Rumbeke, maar ik voel me beter hier in Menen. Meestal werken we ook met twee in één afdeling. Isabelle en ik begrijpen elkaar goed.
Toen ik vernam dat ’t Veer op zoek was naar lassers, heb ik onmiddellijk gesolliciteerd. Ik kon mijn ervaring aanbieden als lasser bij de bouwfirma Kijk& Bouw. Het laswerk wordt nu eens in huis gedaan, dan weer op het terrein bij de klanten. De sfeer hier is prima en de een vult een beetje de ander aan. Stress op het werk omdat een order dringend moet worden afgewerkt? En dan nog. Als het moet, dan steek je gewoon een tandje bij, toch?
Elke dag kom ik met de fiets vanuit Lauwe. Ik werk hier al lang en heb dus ook al een en ander meegemaakt en ook verschillende afdelingen doorlopen, tot ik nu op de houtafdeling belandde. Zeven jaar terug kon ik zes maanden niet werken door een arbeidsongeval. Ik heb toen meer dan ooit verlangd om weer aan de slag te kunnen gaan, want werken is mijn lang leven.
Via de school (Bijzonder Onderwijs in Kortrijk) vernam ik dat er een vacature was bij ’t Veer omdat er veel werk was in de houtafdeling. Dat sprak me meteen aan en ik kon onmiddellijk beginnen. Mij mogen ze om het even wat vragen, ik doe het allemaal even graag. En wie kan zeggen dat hij op het werk ook vrienden maakt? Kenneth, Ruben, Niels en ik vormen een hecht vriendengroepje. Werken bij ’t Veer? Ik hoop tot aan mijn pensioen.
Via de VDAB leerde ik vroeger een beroep aan. Na een verkeersongeval ruilde ik de job in het bedrijf van mijn vader in voor werk bij ’t Veer en ik voelde er me meteen thuis. De werksfeer op de vloer is er prima, want als er iets op je maag ligt, dan mag je dat ook zeggen en er wordt ook naar geluisterd. Het moet zijn dat we in groep prima werk leveren. Anders zou de opdrachtgever dat toch wel zeggen, zeker? En we krijgen nooit klachten, dus moet het goed zijn.
Vroeger werkte ik nog als verkoopster, maar het was niet meer evident om in die job aan de slag te blijven. Daarom volgde ik enkele opleidingen, onder meer als stikster. Mijn werk is nu zonder meer mijn hobby. Er wordt een grote afwisseling aangeboden en net die variatie aan werk motiveert me optimaal.
In onze afdeling hebben we een vaste slogan: voor elk probleem is er een oplossing.
Ik heb al in meerdere afdelingen gewerkt maar textiel geniet toch mijn absolute voorkeur. Hier ondervind ik ook de grootste afwisseling in de job. Werken is heus geen karwei, eerder omgekeerd, het is een waar plezier. Bovendien heb ik binnen deze afdeling ook echte vriendinnen leren kennen. We kunnen tegenover elkaar eens ons hart luchten. Wie kan dat nog zeggen en waar gebeurt dat nog?
Diep in mij heeft altijd de drang gezeten om mezelf waar te maken. Ondanks mijn visuele handicap kan ik mij bij ’t Veer helemaal uitleven en bewijzen dat ik meer in mijn mars heb dan wat ze in het PMS-centrum ooit over me zegden. Ik heb daarom nog altijd de ambitie om door te groeien, mijn niveau te verleggen en ik weet dat ik –als programmeur van vorming- daartoe ooit de mogelijkheden zal krijgen.
Ik ben als minderjarige Congolese vluchteling in België beland, helemaal op mijn eentje. Na school te hebben gelopen in Menen, bood monsieur Jan van de VDAB me een job aan. Ik ben hem – en God – een leven lang dankbaar voor deze kans, want ik vroeg niet beter dan te werken. ’t Veer? Dat is één grote familie, leuke sfeer en veel begrip voor elkaar. Via deze job probeer ik nog mijn grootmoeder in Congo aan geneesmiddelen te helpen en wil ik ook in Vlaanderen maatschappelijke initiatieven nemen, zoals een eigen voetbalploeg van de grond helpen krijgen.
Ik ben uit Nepal vertrokken als politiek vluchteling en na lange omzwervingen in België beland. Na jaren in opvangcentra was ik wat blij werk te kunnen hebben, met dank aan het OCMW. De job was wel totaal iets anders dan wat ik deed in Nepal (gids voor toeristen in de Himalaya), maar ik ben gelukkig hier.
Met de leeftijd komen wel de eerste fysieke probleempjes, zoals rugpijn of oorsuizingen. Op termijn moet ik misschien aan ander – fysiek minder belastend – werk denken, maar dat mag gerust in ’t Veer zijn.
Na mijn schooltijd en na een opleiding als lasser – de mooiste tijd van mijn leven – kon ik met dank aan Randstad Interim in Menen terecht bij ’t Veer. Een beslissing die ik me nog niet beklaagd heb. Mijn eerste werk was in de recyclage-afdeling, maar dat deed ik niet graag. Als lasser voel ik me wél in mijn sas en er is werk genoeg. Van tijd tot tijd komt er zelfs meer werk op me af, maar dat deert me niet, want ik ga graag om met druk. Of ik ambitie heb? Een trapje hoger op de ladder zegt me wel iets en ik hoop dat die kans zich hier op een dag ook aandient.
Elke dag kom ik met de fiets naar het werk, maar enkel voor een halve dag. Voltijds? Ik weet niet of ik dat zou aankunnen. Misschien wel, misschien niet, we zien wel. Het belangrijkste nu is dat ik voldoening vind in dit werk. Sinds mijn aanwerving heb ik al verschillende divisies doorlopen: elektro, hout, verpakking en nu de afdeling voeding. De sfeer is goed, de collega’s zijn aangenaam en het gaat om een leuk product (koekjes). Je hoort me dus niet klagen.
Afkomstig uit Zuid-Frankrijk (Lourdes) heeft het wat tijd gevergd om me aan te passen, zowel aan het nieuwe land als aan een andere werkomgeving. Maar zowel mijn (Belgische) man als mijn werkomgeving hebben me altijd vooruit geholpen. Nu merk ik de verschillen met mijn land van herkomst niet meer of veel minder. Bij ’t Veer heb ik van alles gedaan: de schoonmaakploeg, de afdeling laminaat (dat was niet echt mijn ding) en nu de metaaldivisie, waar ik me kan uitleven. Dit is sowieso een prettige werkomgeving, waar het werk geen last is.
Ik ben maar laat bij ’t Veer terechtgekomen. In een vroeger leven werkte ik zeventien jaar voor de groep Louis De Poortere. Daarna kwamen de persoonlijke problemen met een depressie en enkele jaren in de psychiatrie (Kortenberg, Kortrijk en Menen) tot gevolg. Die periode ligt gelukkig achter mij. Ik ben ’t Veer dankbaar voor de kansen die ze me boden om weer aan de slag te gaan. Misschien ben ik wel het levende bewijs dat er een weg terug is en dat het basisconcept van ’t Veer – mensen kansen geven – idealistisch én toch ook zo mooi is.
Op school in de Hoge Kouter in Kortrijk hoorde ik over ’t Veer praten. Ik kon er stages doen en nadien werd ik vast aangeworven. Eerst om in de afdeling laminaat te werken, in opdracht van Berry Floor, en later in de enclave bij Depro. Met een team van zowat twintig man worden we elke dag met busjes vervoerd van Menen naar Komen, waar we verantwoordelijk zijn voor de behandeling van de paletten. Onze sterkte? Dat we samen een hecht team vormen, zowel tijdens het werk als daarbuiten. Tijdens de busrit bijvoorbeeld maken we graag plezier. Sowieso wil ik liefst bij ’t Veer blijven werken omdat ik me hier goed voel. Het extraatje dat we soms krijgen aan het einde van het jaar – een cadeaubon – is een leuk surplus en een erkenning voor het harde werk.
Ik werk bijna 10 jaar bij 't Veer voor de montage van aluminium trapjes. Er zit een zeker variatie in dit werk, omdat we verschillende breedtes en modellen monteren. Ik doe dit graag en wil het blijven doen, ook omdat ik het fijn vind naar een geheel toe te werken. Assembleren is dingen samenstellen en op het einde heb je een afgewerkt product. Eigenlijk doe ik het zelfde in mijn hobby, de modelbouw: bij Modelspoorclub Pacific in Wervik bouwen we miniatuurtreintjes en -spoorwegen. De fijne motoriek die dat vereist, helpt me ook af en toe in mijn werk.
Een hele tijd geleden deden we een beroep op de mensen van 't Veer om kleine zakjes chips in multipacks te verpakken. Toen we beslisten dat machinaal te gaan doen, stonden de tranen in hun ogen. Maar de jongste jaren vragen onze klanten voor hun promotionele acties steeds meer om zakjes met verschillende smaken chips in één doos te verpakken. Daarom zijn we gestart met een enclave van 't Veer: enthousiaste mensen met een grote beroepstrots. En efficiënt, want ze spelen flexibel in op de vraag van onze klanten en ze voeren ook nog aanvullende kleine taken uit. We hebben grote waardering voor deze mensen, die in het normale arbeidscircuit niet gemakkelijk aan de bak komen. We ondersteunen 't Veer graag!